امام باقر علیه السلام :
اِنّا نَمُرُ صِبیانَنا بِالصَّلاهِ اِذا کانوا بَنى خَمسِ سِنینَ ، فَمُروا صِبیانَـکُم بِالصَّلاهِ اِذا کانوا بَنى سَبعِ سِنینَ، وَ نَحـنُ نَأمُرُ صِبیانَنـا بِالصَّـومِ اِذا کانوا بَنى سَبعِ سِنینَ بِما اَطاقوا مِن صیامِ الیَومِ اِن کانَ اِلى نِصفِ النَّهارِ اَو اَکثَرَ مِن ذلِکَ اَو اَقَلَّ، فَاِذا غَلَبَهُمُ العَطَشُ وَ الغَرَثُ اَفطَروا، حَتّى یَتَعَوَّدُوا الصَّومَ وَ یُطیقوهُ، فَمُروا صِبیانَـکُم اِذا کانوا بَنى تِسعِ سِنینَ بِالصَّومِ مَا استَطاعوا مِن صیامِ الیَومِ، فَاِذا غَلَبَهُمُ العَـطَشُ اَفطَروا ؛
ما کودکان خود را وقتى پنج ساله اند ، به نماز امر مى کنیم ؛ ولى شما کودکانتان را وقتى هفت ساله شدند ، به نماز امر کنید . ما کودکان خود را وقتى هفت ساله اند ، به روزه وامى داریم ، به اندازه اى که توان دارند ، چه نصف روز باشد یا بیشتر یا کمتر . وقتى تشنگى و گرسنگى بر آنان چیره شد ، افطار مى کنند تا اینکه به روزه ، عادت کنند و توان آن را بیابند ، ولى شما کودکانتان را وقتى نُه ساله شدند ، به اندازه اى که توان دارند ، به روزه وا دارید و وقتى تشنگى بر آنان چیره شد ، افطار کنند .
کافى(ط-الاسلامیه) ج ۳، ص ۴۰۹، ح ۱