امام خمینی در مذمت صوفیه

چند شعر از امام خمینی وتوصیه به صوفیان
محفل دوست
در محفل دوست نیست جز دود و دمى در حلقه صوفیـــان نه «لا» نه «نعمى»
گر شادى و غم مــیطلبى بیرون شو اینجا نتوان یافت نه شادى نه غمى
**************************
دیدارِ یار
عشـــــــــــق نگـــار، سرِّ سویداى جان ماست ما خاکســــــــار کــوى تو تا در توان ماست
با خلـــــــــــــدیان بگو که شما و قصور خویش آرام مـــــــا به ســـــــــایه سرو روان ماست
فردوس و هــر چه هست در آن، قسمت رقیب رنج و غمى که مى رسـد از او از آن ماست
بــــــــــا مدعى بگــــــو که تو و جنت النعیم دیدار یار، حــــــــاصل ســـــرّ نهــــان ماست
ساغـــــــــــــــــر بیار و باده بریز و کرشمه کن کـــــــــاین غمزه روح‏پرور جان و روان ماست
این با هُشـــــــــــان و علم فروشان و صوفیان مــــــــــــى‏نشنوند آنچه که ورد زبان ماست
*******************************
کعبه دل
تا از دیــــــار هستى در نیستى خزیدیم از هــــر چه غیر دلبر، از جان و دل بریدیم
با کــــــــــاروان بگویید از راه کعبــه برگرد ما یار را به مستى بیــــــرون خانه دیدیم
لبّیک از چـــــــه گویید اى رهروان غافل لَبیّک او به خلـــــوت، از جامِ مى شنیدیم
تا چنــــد در حجابید، اى صوفیان محجوب! ما پرده خـــــــــودى را در نیستى دریدیم
اى پـــــرده دار کعبـــــه! بردار پرده از پیش کــــــــز روى کعبه دل، ما پرده را کشیدیم
ســــــــاقى! بــــریز باده در ساغر حریفان ما طعم باده عشق از دست او چشیدیم
*****************************
آواز سروش
نه محقق خبــــــرى داشت نه عارف اثرى بعد از این دست من و دامن پیرى خاموش
عالم و حوزه خود، صوفى و خلوتگه خویش ما و کـــــــــوى بت حیرت‏زده خانه بدوش
از در مـــــــــــدرسه و دیر و خرابات شدم تا شــــــوم بر در میعادگهش حلقه بگوش
گوش از عــــــــربده صوفى و درویش ببند تا به جــانت رسد از کوى دل، آواز سروش
****************************** قصه مستى
آنکه دل خــــــــــواهد، درون کعبه و بتخانه نیست
آنچـــــه جان جوید، به دست صـــوفى بیگانه نیست
گفته هـــــاى فیلسوف و صوفى و درویش و شیخ
در خـــــــور وصف جمــــــــــــــال دلبـــر فرزانه نیست
بــــــــا کــــه گویم راز دل را، از که جویم وصف یار
هر چه گویند از زبـــــــــــان عاشـــق و دیوانه نیست
هــــــوشمنــــــــــدان را بگو دفتر ببندند از سخن
کانچه گویند از زبــــــــــــــان بیهش و مستانه نیست
ساغر از دست تو گر نوشم، بَرَم راهى به دوست
بــــى نصیب آن کس که او را، ره بر این پیمانه نیست
عـــــــــاشقــــــان دانند درد عاشق و سوز فراق
آنکـــــــــه بر شمع جمالت سوخت جز پروانه نیست
حلقـــــه گیســـــو و نـــــــاز و عشوه و خال لبت
غیر مستـــــــــــان کس نداند، غیر دام و دانه نیست
قصــــــــــــــــه مستى و رمز بیخودى و بیهشى
عاشقـــــــــــان دانند کاین اسطوره و افسانه نیست
**************************************************
صاحب درد
مــــا زاده عشقیم و فــــــــــزاینده دردیم بــــــــا مدّعىِ عاکفِ مسجد، به نبردیم
با مـــــــــدعیان در طلبش عهد نبستیم با بــــــــى‏خبران ســازش بیهوده نکردیم
در آتش عشق تــــــو خلیلانه خــــزیدیم در مسلخ عشــــــــّاق تو فرزانه و فردیم
در میکده با مى‏زدگان بیهش و مستیم در بتکــــده با بت زده هم‏عهد چو مردیم
در حلقه خود باختگان چون گل سرخیم در جــــــرگه زالـــــــوصفتان بـا رخِ زردیم
در زمــــــــره آشفته دلان زار و نـــزاریم در حوزه صـــــــاحبنظران چون یخ سردیم
با صوفـــى و درویش و قلندر به ستیزیم با مــــــى زدگان، گمشدگان، بادیه گردیم
بــــــا کس ننماییم بیان، حال دل خویش ما خانه به دوشان همگى صاحب دردیم