وقتی خداوند ناله و زاری می کند_عبدالرحمن بن ناصر السعدی

وقتی خداوند ناله و زاری می کندعلمای مکتب سقیفه بعد از آن که موهای خداوند را فرفری کردند،  سوار الاغی کردند و از عرش به پایین فرستادند و بندتمبانش را هم محکم بستند تا شلوارش نیافتد،این بار مولف کتاب تیسیر الکریم الرحمن جناب علامه عبدالرحمن بن ناصر السعدی می گوید:خداوند با گریه ،زاری و ناله با بندگانش صحبت می کند!
البته دیگر علمای مکتب سقیفه برای این که آبروی شان بیشتر از این نرود،نتوانستند همچنین وصفی را درباره خداوند تحمل کنند و دست به تحریف کتاب زدند.
مولف کتاب می نویسد:خداوند با دردمندی،گریه و ناله به بندگانش خطاب می کند:یَا حَسْرَهً عَلَى الْعِبَادِ مَا یَأْتِیهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُون.
قال الله متوجعا للعباد:یَا حَسْرَهً عَلَى الْعِبَادِ مَا یَأْتِیهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُون
اما در چاپ های بعدی ،لفظ متوجعا به مترحما تغییر و بهتر بگوییم:تحریف یافت.
قال الله مترحما للعباد:یَا حَسْرَهً عَلَى الْعِبَادِ مَا یَأْتِیهِم مِّن رَّسُولٍ إِلاَّ کَانُوا بِهِ یَسْتَهْزِؤُون
یعنی به این نتیجه رسیدند که برای حفظ آبروی خود،باید لفظ متوجعا را پاک کنیم،و به جای آن بنویسیم:مترحما! یعنی خداوند با حالت ترحم و دلسوزی به بندگان چنین گفت:نه با حالت ناله،درد و گریه و زاری.
به عکس ها با دقت نگاه کنید