پایگاه اطلاع رسانی وحید باقر پور کاشانی وحید باقر پور کاشانی
از این فراز زیارت عاشورا می فهمیم که شفاعت حسین علیه السلام اختصاص به کسانی دارد که به وسیله او هدایت شده اند و با او سنخیت یافته اند؛ و همین هدایت باعث شفاعت آن ها می شود و کسی که از مکتب آن حضرت، هدایت نیافته، به شفاعت ایشان نمی رسد.
رحمت و بخشش الهی به طور مستقیم به انسان نمی رسد، بلکه هر نعمتی از راه های خاصی نصیب آدمی می شود. همان طوری که در این جهان نیز، مثلا رزق، از راه کار کردن و رحمت الهی، از طریق خدمت به مردم و بندگی کردن، به ما می رسد، یکی از راه های نزول حمت الهی نیز همان شفاعت است. آن هم نه هر شفاعتی، بلکه شفاعتی که خداوند اجازه می دهد.
نتیجه ای که در اینجا بدست می آید این است که مهترین چیز برای شفاعت قابلیت یافتن برای آن است. و آدمی، خود، می بایست مقدماتی فراهم کند که شایستگی نجات را پیدا کند؛ زیرا اگر خدا نخواهد، شفاعتی در کار نیست.
این فراز از یارت، می آموزد که باید به پروردگار، چشم امید داشت تا زا بهترین راه ها، یعنی از طریق حسین علیه السلام ما را مورد لطف و مرحمت و مغفرت قرار دهد.(۱)
باشد که ان شاء الله از شفاعت یافتگان حقیقی امام حسین علیه السلام در دنیا و آخرت باشیم.
۱) حسینعلی مصدقیان، شرحی بر زیارت عاشورا، صص ۱۵۹-۱۶۱
