شکر در زیارت عاشورا

شکر یک معنی دقیقی دارد و آن عبارت است از قدردانی، اندازه شناسی و حق شناسی. لذا شکر هم درباره بنده نسبت به خدا و هم درباره خدا نسبت به بنده به کار می رود: «والله شکور حلیم؛ خدا سپاس‏پذیر بردبار است.» (تغابن/ ۱۷)؛ خدا شکور است یعنی از عمل بنده قدردانی می کند، آن را از بین نمی برد. بنده اگر بخواهد قدرشناس و شاکر باشد باید قدر نعمتهای خدا را بداند، یعنی هر نعمتی را بداند برای چه هدف و منظوری است و در همان مورد مصرف کند.
زائر این فراز، یک درس مهم فرا می گیرد: درس رضا و شکر. تا به برکت از زیارت به مقام بلند نیز دست یابد.
توضیح اینکه انسانهای عادی خدا را تنها در برابر نعمتهایش شکر می گویند اما اولیای الهی او را در برابر ناملایمات هم شاکرند.(۱)
از این رو امام حسین سلام الله علیه لحظات آخر نیز می فرمود:
« الهی رضاً بقضائک صبراً علی بلائکـ»(۲)

۱) حسینعلی مصدقیان، شرحی بر زیارت عاشورا، صص ۱۵۷
۲) همان