حاج میرزا ابوالفضل طهرانی در كتاب « شفاء الصدور فی شرح زیارة العاشور» گوید: « هیچیك از علمای اسلام جز عبدالمُغیث بغدادی كه در رساله در منع لعن یزید نوشته، و محی الدین عربی، و عبدالقادر جیلانی، و عامّه نواصب كه هیچ یك از اینها مسلمان نیستند، نباید ملتزم به این امر شوند.» [1]و ایضاً گوید: « و از محی الدین عربی كلامی در «صواعق» نقل شده كه تصریح به جمیع آنچه گفته ایم بر سبیل اجمال كرده،« یزید حسین را نكشت مگر با شمشیری كه جدّ حسین در كف یزید نهاده بود. یعنی موجب قتل حسین اعتقاد باطل یزید بود كه خود را خلیفه و حسین را طغیان كننده بر خود می پنداشت . چرا كه مردم قبلاً با یزید بیعت نموده بودند، و در تحقق بیعت ، بیعت بعضی از اهل حلّ و عقد كفایت می كند . و بیعت با یزید اینچنین بود، به علت آنكه بسیاری از مردم از روی اختیار اقدام بر بیعت با یزید كردند. این در صورتی است كه از جانشین قرار دادن معاویه وی را در جای خود صرف نظر نمائیم؛ و اما با در نظر گرفتن استخلاف معاویه،‌دیگر موافقت أحدی از اهل حلّ و عقد، شرط نیست» ابن عربی در كتاب « الغوامض و العواصم» می نویسد:

دیدگاه مقدس اردبیلی. پس بدانکه صوفیه قاطبتا از مخالفین ائمه معصومین علیهم السلام هستند و از امامان معصوم حدیث بسیار در طعن ایشان منقول است و اکثر ائمه معصومین

معیار شناخت افراد، حق و حقیقت است و هرکس معیار شناخت حق وحقیقت را، افراد بداند، دچار فتنه گشته و از راه راست منحرف خواهد شد. حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام مومنان را از گرفتارى در دام جاهلان و نادانان و پیروان هواى نفس که خویش را از علما مى‌پندارند و گروهى از افراد را دور خود جمع مى‌نمایند برحذر داشته و مى‌فرمایند: «همانا آغاز پدیدآمدن فتنه‌ها، پیروى خواهش‌هاى نفسانى است و نو آورى در حکم‌هاى آسمانى».