پایگاه اطلاع رسانی وحید باقر پور کاشانی وحید باقر پور کاشانی
ابن أبی شیبه (استاد بخاری) در المصنف مى‌نویسد : + تصویر
۳۷۰۵۶ – وَکِیعٌ , وَابْنُ إِدْرِیسَ , عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ أَبِی خَالِدٍ , عَنْ زُبَیْدِ بْنِ الْحَارِثِ , أَنَّ أَبَا بَکْرٍ حِینَ حَضَرَهُ الْمَوْتُ أَرْسَلَ إِلَى عُمَرَ یَسْتَخْلِفُهُ , فَقَالَ النَّاسُ: تَسْتَخْلِفُ عَلَیْنَا فَظًّا غَلِیظًا , وَلَوْ قَدْ وَلِیَنَا کَانَ أَفَظَّ وَأَغْلَظَ , فَمَا تَقُولُ لِرَبِّکَ إِذَا لَقِیتَهُ وَقَدِ اسْتَخْلَفْتَ عَلَیْنَا عُمَرَ .
از زبید بن حارث نقل شده است: ابوبکر هنگام احتضار کسى را نزد عمر فرستاد تا او را جانشین پس از خودش قرار دهد، مردم گفتند: کسى را بر ما مسلط مى‌کنى که خشن و بد اخلاق است، اگر او حکومت را به دست گیرد، سخت‌گیرتر و خشن‌تر خواهد شد، پاسخ خدا را در هنگام ملاقات چه خواهى دید که شخص بد اخلاق و خشنى مثل عمر را بر ما مسلط مى‌کنى؟
الکتاب المصنف فی الأحادیث والآثار، ج ۷، ص ۴۳۴، ح ۳۷۰۵۶،
تحقیق: کمال یوسف الحوت، ناشر: مکتبه الرشد – الریاض، الطبعه: الأولى، ۱۴۰۹هـ .
==========================================
سند روایت نیز مشکلى ندارد : و کاملا صحیح است :
وکیع بن الجراح :
ابن حجردر باره او مى‌گوید: ثقه وحافظ است.
تقریب التهذیب، ج ۲، ص ۲۸۳
إسماعیل بن ابوخالد :
ابن حجر مى‌گوید : ثقه است.
تقریب التهذیب، ج ۱، ص ۹۳٫
زُبید بن الحارث :
ابن حجر مى‌گوید : ثقه است وبه حدیثش استدلال مى‌شود واهل عبادت است.
تقریب التهذیب، ج ۱، ص ۳۰۸٫
==========================================
حتی خود ابن‌تیمیه حرانی صراحت دارد که صحابه و مهاجرین و انصار آمدند به ابوبکر گفتند :
“وقد تکلّموا مع الصدیق فی ولایه عمر وقالوا ماذا تقول لربک وقد ولیت علینا فظا غلیظا؟…”
صحابه با ابوبکر در باره جانشینى عمر صحبت کردند و گفتند : چرا فردى خشن و تند را به خلافت برگزیده‌اى و بر مردم تحمیل کرده اى؟ فردا پاسخ خدا را چه خواهى داد؟ »
منهاج السنه النبویه، ج ۶، ص ۱۵۵ .
و در جاى دیگر مى‌نویسد :
لما استخلفه أبو بکر کره خلافته طائفه حتى قال طلحه ماذا تقول لربک إذا ولیت علینا فظا غلیظا.
چون ابوبکر عمر را به جانشینى انتخاب کرد، گروهى از این انتخاب ناراحت شدند، طلحه به ابوبکر گفت : پاسخ خدا را چه خواهى داد هنگامى که به ملاقات او بروى از این‌که فردى خشن و بد اخلاق را بر ما مسلط کرده‌اى؟
منهاج السنه النبویه، ج ۷، ص ۴۶۱ .
