هنگامى که ابن تیمیه مىبیند خلفاى سه گانه در هیچ جنگى پیروز نبودهاند و در تمام جنگهاى زمان رسول خدا هیچ کافرى را نکشتهاند، براى توجیه این مطلب مىگوید :
والقتال یکون بالدعاء کما یکون بالید قال النبی صلى الله علیه وسلم هل ترزقون وتنصرون إلا بضعفائکم بدعائهم وصلاتهم وإخلاصهم.
جنگ گاهى با دعاست؛ همانطور که گاهى با دست صورت مىگیرد؛ رسول خدا صلى الله علیه ( وآله ) فرموده: آیا غیر از این است که شما با دعا و نیایش و اخلاص ضعیفانتان روزى داده شده و یارى مىشوید؟.
منهاج السنه النبویه، ج ۴، ص ۴۸۲ .
و باز در جاى دیگر با تحریف در معناى «شجاعت » مىگوید :
إذا کانت الشجاعه المطلوبه من الأئمه شجاعه القلب، فلا ریب أن أبا بکر کان أشجع من عمر، وعمر أشجع من عثمان وعلی وطلحه والزبیر، وکان یوم بدر مع النبی فی العریش.
اگر شجاعت مورد نیاز رهبران، شجاعت قلبى باشد، پس شکى در این نیست که ابوبکر از عمر شجاع تر بود و عمر نیز از عثمان و علی و طلحه و زبیر شجاع تر بود؛ و او در روز بدر همراه با رسول خدا در خیمه نشسته بود!!!
منهاج السنه النبویه، ج ۸، ص ۷۹ .
============================================
حال بهتر است نظر خداوند و رسولش را در این باره بدانید :
« فضل الله المجاهدین علی القائدین اجراٌ عظیماٌ » (نساء / ۹۵)
« خدا کسانی که توی میدان جنگ بودند رو از کسانی که نشسته بودن بیشتر دوست دارد.»
و همچنین خداوند کریم درباره فرار از جنگ مى فرماید :
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِذَا لَقِیتُمُ الَّذِینَ کَفَرُوا زَحْفًا فَلَا تُوَلُّوهُمُ الْأَدْبَارَ (۱۵) وَمَنْ یُوَلِّهِمْ یَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلَّا مُتَحَرِّفًا لِقِتَالٍ أَوْ مُتَحَیِّزًا إِلَى فِئَهٍ فَقَدْ بَاءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ وَمَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِیرُ(۱۶)
اى کسانى که ایمان آوردهاید، چون [در میدان جنگ] با انبوه حمله ور کافران روبرو شدید، پس پشتها را به آنها مگردانید از آنها مگریزید. و هر که در آن روز جنگ پشت خویش به آنها بگرداند مگر برای تاکتیک جنگی (جنگ و گریز) و یا پیوستن به جمع سربازان اسلام (در صورتی که از آنها جدا شده) پس به خشمى از خدا بازگشته- گرفتار خشم خدا شده و جاى او دوزخ است، و بد بازگشتگاهى است.
و همچنین در صحیح بخاری پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله میفرماید :
از هفت چیز که سبب ورود و بقاء در آتش مى شود بپرهیزید. سؤال شد این هفت چیز کدامند؟ فرمود : شرک به خدا ند، کشتن انسانى که خداوند ریختن خونش را حرام کرده است؛ مگر در صورت جرم باعث قتل ، خوررن ربا و مال یتیم ، فرار از جبهه جنگ و تهمت به زنان مؤمن که دامن آنان از آلودگى پاک است.
صحیح البخاری، ج ۳، ص ۱۰۱۷، ح ۲۶۱۵ ، کتاب الوصایا، ب ۲۳، باب قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى ( إِنَّ الَّذِینَ یَأْکُلُونَ..)
تحقیق د. مصطفى دیب البغا، ناشر: دار ابن کثیر، الیمامه – بیروت،
پس در این صورت، شجاعت از نظر ابن تیمیه بر دو قسم است :
۱٫ شجاعت به معنایى که همه انسانها از آن مىفهمند؛
۲٫ شجاعت به معنایى که ابن تیمیه فهمیده که همان نشستن بیرون از گود و تماشا کردن نبرد دیگران باشد.