گریه اجزای نظام هستی پس از شهادت امام حسین علیه السلام در منابع اهل سنت

صحیح مسلم، در تفسیر آیه شریفه «فما بکَتْ علیهم السماءُ و الارض» (دخان: ۲۹) به نقل از سُدّی آمده است: «هنگامی که امام حسین علیه السلام به قتل رسید، آسمان گریست و گریه آن همان سرخی اوست.»(۱۹)
در تفسیر ثعلبی نیز در ذیل آیه یادشده آمده است: «هرگاه مؤمن رحلت می کند، آسمان و زمین تا چهل روز بر او می گریند»، و سپس به نقل از عطاء آمده است: «گریه آسمان همان سرخی اطراف آن است.»(۲۰)
از محمد بن سیرین نیز نقل شده است: «آسمان پس از یحیی بن زکریّا بر کسی جز حسین بن علی علیه السلام نگریست.»(۲۱)
همچنین از وی نقل شده است که به هشام بن محمد گفت: «آیا می دانی سرخی در افق از چیست؟ این سرخی از روز قتل حسین علیه السلام پدید آمده است.»(۲۲)
در بسیاری از منابع اهل سنّت از علی بن مسهر قرشی نقل شده است که از جدّه اش، ام حکیم، چنین روایت کرده: «به هنگام شهادت امام حسین علیه السلام من دختر جوانی بودم و آسمان به مدت چند روز همچون لخته خون بود»، و در بعضی روایات، مدت یک سال و نه ماه آمده و در بعضی دیگر، مدت هفت روز و شب آمده است.(۲۳)
از خلاد صاحب السمسم نیز نقل شده که از مادرش چنین روایت کرده است: «برای مدتی پس از قتل حسین علیه السلام ، نور خورشید در هر صبح و شام به رنگ سرخ بر روی دیوارها ظاهر می شد و هیچ سنگی برداشته نمی شد، جز آن که زیر آن خون تازه یافت می شد.»(۲۴)
اسود بن قیس نیز گفته است: «آفاق آسمان به مدت شش ماه پس از قتل حسین علیه السلام سرخ رنگ بود، گویا که خونین است.»(۲۵)
عیسی بن حارث کندی نیز گفته است: «پس از قتل حسین علیه السلام به مدت هفت روز، آن گاه که نماز عصر را ادا می کردیم و به خورشید می نگریستیم، نور آن را بر روی دیوارها همچون ملحفه های رنگین می دیدیم، و ستارگان نیز بعضی به بعضی دیگر برخورد می کردند.»(۲۶)
و از جمیل بن زید نیز نقل کرده اند: «آسمان به هنگام قتل حسین علیه السلام سرخ رنگ شد.»(۲۷)
یزید بن ابی زیاد نیز گفته است: «آن گاه که حسین علیه السلام به قتل رسید، من چهارده ساله بودم… و آفاق آسمان سرخ رنگ شد…»(۲۸)
در روایت ابی معمر نیز چنین آمده است: «آسمان به مدت یک ماه پس از قتل حسین علیه السلام سرخ رنگ بود.»(۲۹)
در حدیث عثمان بن ابی شیبه مدت سرخی بر روی دیوارها، هفت روز گزارش شده است.(۳۰)
ابراهیم نخعی نیز در این باره گفته است: «پس از قتل حسین علیه السلام اقطار آسمان سرخ رنگ شد، و این وضع همچنان ادامه داشت. آن گاه آسمان شکافته شد و از آن خون بارید.»(۳۱)
و اسعد بن قیس نیز چنین روایت کرده است: «آن گاه که حسین علیه السلام کشته شد، یک سرخی از جانب مشرق، و سرخی دیگر از جانب مغرب برخاست و در دل آسمان با یکدیگر متلاقی می شدند.»(۳۲)
………………………………………………….
۱۹ محمدباقر مجلسی، پیشین، ج ۴۵، ص ۲۱۷، باب ۴۰، ح ۴۰، به نقل از صحیح مسلم، اول جزء پنجم / ابن بطریق اسدی حلّی، العمده، (م حدود ۶۰۰ ق) قم، جامعه مدرسین، ۱۴۰۷، ص ۴۰۵، ح ۸۳۵/محمدطاهر قمی شیرازی، الاربعین فی امامه الائمه الطاهرین، تحقیق سیدمهدی رجائی،قم، محقق، ۱۴۱۸، ص ۴۸٫
۲۰ ابن بطریق اسدی حلّی، پیشین، ص ۴۰۵، ح ۸۳۶ / سیدعلی بن طاووس حسنی، الطرائف، قم، خیام، ص ۲۰۳، ح ۲۹۳٫
۲۱ ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، ترجمه الامام الحسین علیه السلام ، تحقیق محمدباقر محمودی، ص ۳۵۳٫
۲۲ محمدباقر مجلسی، پیشین، ج ۴۵، ص ۲۱۹، باب ۴۰، ح ۴۹ / شمس الدین محمدبن احمد ذهبی (م ۷۴۸ ق)، تاریخ الاسلام، تحقیق عمر عبدالسلام تدمری، بیروت، دارالکتاب العربی، ۱۴۱۸ ق، ج ۵، ص ۱۵ / شیخ مفید، الارشاد، قم، تحقیق آل البیت، نشر دارالمفید، ج ۲، ص ۱۳۲ / نورالدین هیثمی، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۸، ج ۹، ص ۱۹۷٫
۲۳ ابن عساکر، پیشین، ترجمه الامام الحسین علیه السلام ، ص ۳۵۵، ح ۲۸۹ و ص ۳۵۶، ح ۲۹۲ / محمدباقر مجلسی، پیشین، ج ۴۵، ص ۲۱۰، باب ۴۰، ح ۱۹ به نقل از: کامل الزیارات، ج ۴۵، ص ۲۱۶، باب ۴۰، ح ۳۹، به نقل از ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، نجف، حیدریه، ج ۳، ص ۲۱۳ / نورالدین هیثمی، پیشین، ج ۹، ص ۱۹۶ / جزء علی بن محمد حمیری (م ۳۲۳) تحقیق ابوطاهر زبیر بن مجدد علیزئی، ۱۴۱۳، ریاض، دارالطحاوی، حدیث أکادمی، ص ۳۳٫
۲۴و۲۵ تاریخ مدینه دمشق، ترجمه الامام الحسین علیه السلام ، ص۳۵۵، ح ۲۹۱ / ص ۳۵۶، ح ۲۹۲
۲۶ همان، ص ۳۵۶، ح ۳۹۳ / احمد ذهبی، پیشین، ج ۵، ص ۱۵ / سیدهاشم بحرانی (م ۱۱۰۷)، مدینه المعاجز، تحقیق عزت الله مولائی همدانی، نشر مؤسسه المعارف الاسلامیه، ۱۴۱۲، ج ۴، ص ۱۸۷، ح ۱۲۱۴ / نورالدین هیثمی، پیشین، ج ۹، ص ۱۹۷ / علی بن عیسی اربلّی (م ۶۹۳)، کشف الغمه فی معرفه الأئمه علیهم السلام ، بیروت، دارالاضواء، ۱۴۰۵، ج ۲، ص ۲۶۸٫
۲۷ نورالدین هیثمی، پیشین، ج ۹، ص ۱۹۷، به نقل از طبرانی، معجم کبیر، ج ۳، ص ۱۱۳، ح ۲۸۳۷٫
۲۸ تاریخ مدینه دمشق، ترجمه الامام الحسین علیه السلام ، ص ۳۶۵، ح ۳۰۴ / محمدبن جریر طبری شیعی (اوائل قرن ۴)، دلائل الامامه، قم، مؤسسه البعثه، ۱۴۱۳، ص ۱۷۹ / محمدباقر مجلسی، پیشین، ج ۴۵، ص ۲۱۶ / قاضی نعمان بن محمد مغربی (م ۳۶۳)، شرح الاخبار فی فضائل الائمه الاطهار علیهم السلام ، تحقیق سید محمدحسینی جلالی، قم، جامعه مدرسین، ج ۳، ص ۵۴۱، ج ۱۰۹۵ و ص ۵۴۴، ح ۱۱۱۵ / یحیی بن معین (م ۲۳۳)، تاریخ، تحقیق عبدالله احمد حسن، دارالقلم، ج ۱، ص ۳۶۱، ح ۲۴۳۵٫
۲۹ قاضی نعمان مغربی، پیشین، ج ۳، ص ۱۶۹، ح ۱۱۱۵٫
۳۰ مولی حیدر علی شیروانی (م ۱۲۰۰)، مادونه العامه من مناقب اهل البیت علیهم السلام ، تحقیق شیخ محمد حسون، مطبعه المنشورات الاسلامیه، ۱۴۱۴، ص ۲۴۸٫
۳۱ ابوبشر محمدبن احمد بن حماد دولابی (م ۳۱۰)، الذریّه الطاهره النبویه، تحقیق سعد مبارک حسن، کویت، الدار السلفیه، ۱۴۰۷، ص ۹۷٫
۳۲ ابو اسحاق اسفراینی (قرن ۱۰)، نورالعین فی مشهد الحسین علیه السلام ، تونس، نشر المنار، ص ۷۶٫