تقریر مذهب ابن عربی(۱)_استاد باقرپور کاشانی

بسم الله الرحمن الرحیم
هدف از ارایه اسناد زیر این است که معلوم شود ابن عربی سنی مذهب بوده ومخالف مبانی تشیع است.دوستانی که ابن عربی رو نمیشناسند بدانند که او کسی است که مظهر عرفان موجود اسلامی است.که مبانی او در خداشناسی مخالف مکتب اهل بیت علیهم السلام می باشد اما متاسفانه عده ای مبانی اعتقادی خود را ازاین شخص میگیرند.تمام فضایلی که در زیر جعل شده کذب محض است.
عباراتی در تقریر مذهب ابن عربی:
(قسمت۱)

۱٫ فَاَرْفَعُ الْاَوْلیاءِ اَبوبَکْرٍ. والاترین اولیاء، ابوبکر است.

۲٫ قالَ صلى الله علیه وسلم فی عُمَرَ بْنِ الْخَطّابِ یَذْکُرُ ما أَعْطاهُ اللهُ مِنَ الْقُوَّهِ: یا عُمَرُ! ما لَقیَکَ الشَّیْطانُ فی فَجٍّ إِلّا سَلَکَ فَجًّا غَیْرَ فَجِّکَ! فَدَلَّ عَلَى عِصْمَتِهِ بِشَهادَهِ الْمَعْصومِ وَ قَدْ عَلِمْنا إِنَّ الشَّیْطانَ ما یَسْلُکُ قَطُّ بِنا إِلّا إِلَى الْباطِلِ وَ هُوَ غَیْرُ فَجِّ عُمَرَ بْنِ الْخَطّابِ فَما کانَ عُمَرُ یَسْلُکُ إِلّا فِجاجَ الْحَقِّ بِالنَّصِّ فَکانَ مِمَّنْ لاتَأْخُذُهُ فی اللهِ لَوْمَهُ لائِمٍ فی جَمیعِ مَسالِکِهِ وَ لِلْحَقِّ صَوْلَهٌ وَ لَمّا کانَ الْحَقُّ صَعْبَ الْمَرامِ قَویًّا حَمْلُهُ عَلَى النُّفوسِ لاتَحْمِلُهُ وَ لاتَقْبَلُهُ بَلْ تَمُجُّهُ وَ تَرُدُّهُ لِهَذا قالَ صلى الله علیه و سلم: ما تَرَکَ الْحَقُّ لِعُمَرَ مِنْ صَدیقٍ وَ صَدَقَ صلى الله علیه و سلم یَعْنی فی الظّاهِرِ وَ الْباطِنِ… فَما تَرَکَ الْحَقُّ لِعُمَرَ فی قَلْبِهِ مِنْ صَدیقٍ فَما کانَ لَهُ تَعَلُّقٌ إِلّا بِاللهِ.

رسول خدا صلی الله علیه (وآله) وسلم درباره ی نیرویی که خدا به عمر بن خطاب داده بود گفت: ای عمر! شیطان تو را در هیچ راهی نمی بیند مگر این که راهی به غیر آن را می پیماید. این سخن دلالت بر معصوم بودن عمر دارد!!! زیرا می دانیم که شیطان ما را جز به راه باطل نمی برد که آن، غیر راه عمر بن خطاب است، پس عمر به تصریح رسول خدا صلی الله علیه (وآله) وسلم جز به راه های حق نمی رود و در راه حق، هیچ سرزنشی او را تحت تاثیر قرار نمی دهد و حق صولتی دارد. از آن جا که پذیرش حق و زیربار آن رفتن دشوار است، انسان ها تاب آن را نمی آورند و از آن دوری می کنند لذا رسول خدا صلی الله علیه (وآله) وسلم گفت: حق برای عمر هیچ دوستی- نه در ظاهر و نه در باطن- باقی نگذاشت… حق در قلب عمر هیچ دوستی را به جای نگذاشت و او هیچ وابستگی و علاقه ای به غیر خدا ندارد.

۳٫ یَقولُ عُمَرُ بْنُ الْخَطّابِ: ما ابْتَلانِیَ اللهُ بِمُصیبَهٍ إِلّا رَأَیْتُ لِلّهِ عَلَیَّ فیها ثَلاثَ نِعَمٍ. إِحْداها: أَنْ لَمْ تَکُنْ فی دینی. اَلثّانیَهُ: حَیْثُ لَمْ تَکُنْ أَکْبَرَ مِنْها. اَلثّالِثَهُ: ما وَعَدَ اللهُ عَلَیْها مِنَ الثَّوابِ… فَانْظُرْ إِلَى مَعْرِفَهِ عُمَرَ رضی الله عنه کَیْفَ أَوْجَبَ عَلَى نَفْسِهِ مِثْلَ هَذا وَ انْظُرْ إِلَى ما فیها مِنَ الْأَدَبِ حَیْثُ عَدَلَ عَنِ النَّظَرِ فیها مِنْ کَوْنِها مُصیبَهً إِلَى رُؤْیَهِ النِّعَمِ فَتَلَقّاها بِالْقَبولِ لِأَنَّ النِّعْمَهَ مَحْبوبَهٌ لِذاتِها فَرَضِیَ فَکانَ لَهُ مَقامُ الرِّضا وَ الْاِسْتِسْلامِ وَ التَّفْویضِ وَ الصَّبْرِ وَ الْاِعْتِمادِ عَلَى اللهِ… وَ لَمْ یَحْکُمْ أَحَدٌ مِنَ الْأَوْلیاءِ وَ لا قامَ فیهِ مِثْلَ هَذا الْمَقامِ مِثْْلُ أَبی بَکْرٍ الصِّدّیقِ… فَإِنَّ اللهَ تَعالَى وَفَّقَهُ لِإِظْهارِ الْقُوَّهِ الَّتی أَعْطاهُ لِکَوْنِ اللهِ أَهَّلَهُ دونَ الْجَماعَهِ لِلْاِمامَهِ وَ التَّقَدُّمِ… فَقامَتْ لَهُ تِلْکَ الْقُوَّهُ فی الدَّلالَهِ عَلَى اَنَّ اللهَ قَدْ جَعَلَهُ مُقَدَّمَ الْجَماعَهِ فی الْخِلافَهِ عَنْ رَسولِ اللهِ فی أُمَّتِهِ… فَإِذا کانَ الْخالِقُ الَّذی بِیَدِهِ مَلَکوتُ کُلِّ شَیْ‏ءٍ یُسْجَدُ لَهُ کَرْهًا فَکَیْفَ حالُ خَلیفَتِهِ وَ نائِبِهِ فی خَلْقِهِ وَ هُمُ الرُّسُلُ فَکَیْفَ حالُ أَبی بَکْرٍ وَ غَیْرِهِ فَلا بُدَّ مِنْ طائِعٍ وَ کارِهٍ یَدْخُلُ فی الْأَمْرِ عَلَى کَرْهٍ… فَإِنَّ اللهَ قَدْ سَبَقَ عِلْمُهُ بِأَنْ یَجْعَلَهُ خَلیفَهً فی الْأَرْضِ وَ کَذَلِکَ عُمَرُ وَ عُثْمانُ وَ عَلیٌّ وَ الْحَسَنُ.

عمر بن خطاب می گوید: خداوند مرا به هر مصیبتی که گرفتار کرد، سه نعمت الهی را در آن دیدم. اول: این که مصیبت به دینم نرسید. دوم: مصیبتی بزرگ تر از آن به من نرسید. سوم: ثوابی که در ازای آن مصیبت، خداوند به من وعده داده است… در معرفت عمر بیاندیش! که چگونه مانند این حالت را بر خویش واجب نموده و این که چه ادبی به خرج داده که به جای آن که مصیبت را گرفتاری ببیند، نعمت می بیند و آن را می پذیرد زیرا نعمت ذاتا محبوب است. پس او به مصیبت راضی شد و به مقام رضا و تسلیم و تفویض و صبر و اعتماد بر خداوند رسید… هیچ یک از اولیاء مانند ابوبکر صدیق به این مقام نرسیده است… خداوند به ابوبکر توفیق داد تا نیرویی را که به او عطا کرده بود، هویدا سازد زیرا خدا از میان مسلمانان تنها او را لایق امامت و مقدم شدن بر مردم قرار داده بود… همان نیروی الهی راهنمایی کرد که خداوند فقط او را شایسته جانشینی رسول خدا قرار داده است… پس وقتی برای آفریننده ای که ملکوت هر چیزی تحت قدرت اوست برخی از مخلوقات، اجبارا سجده می کنند، وضع جانشین و نایبش در میان مردم، یعنی رسولان و پیغمبران چگونه است و وضع ابوبکر و دیگران چه طور خواهد بود؟ پس حتما برخی با میل و برخی با زور حکومت او را می-پذیرند… در علم خدا بود که ابوبکر و هم چنین عمر و عثمان و علی و حسن را جانشین خویش در زمین قرار دهد.

۴٫ وَ مِنّا النَّبیُّ نَبیُّ الْهُدَى وَ فینا تَنَبَّأَ وَ مِنّا ابْتَدَى‏ وَ مِنّا أَبوبَکْرِ بْنِ الْکِرامِ وَ مِنّا أَبوحَفْصٍ الْمُرْتَجَی‏ وَ عُثْمانُ مِنّا فَمَنْ مِثْلُهُ إِذا عَدَّدَ النّاسُ أَهْلَ الْحَیاءِ

پیغمبر هدایت از ماست و در میان ما ادعای پیغمبری کرد و دعوتش را از ما شروع نمود.

ابوبکر پسرِ پدران گرامی و ابوحفص (عمر بن خطاب) که به او امید داریم هم از ماست.

و عثمان هم از ماست، زمانی که مردم اهل حیاء را می شمرند، کیست که مانند او باشد.

۵٫ وَ ما مِنْ قُطْبٍ إِلّا وَ لَهُ اسْمٌ یَخُصُّهُ زائِدًا عَلَى الْاِسْمِ الْعامِّ الَّذی لَهُ الَّذی هُوَ عَبْدُاللهِ سَواءٌ کانَ الْقُطْبُ نَبیًّا فی زَمانِ النُّبُوَّهِ الْمَقْطوعِ بِها أَوْ وَلیًّا فی زَمانِ شَریعَهِ مُحَمَّدٍ صلى الله علیه و سلم وَ کَذَلِکَ الْإِمامانِ لِکُلِّ واحِدٍ مِنْهُما اسْمٌ یَخُصُّهُ یُنادَى بِهِ کُلُّ إِمامٍ فی وَقْتِهِ هُناکَ فَالْإِمامُ الْأَیْسَرُ عَبْدُالْمَلِکِ وَ الْإِمامُ الْأَیْمَنُ عَبْدُرَبِّهِ وَ هُما لِلْقُطْبِ الْوَزیرانِ فَکانَ أَبوبَکْرٍ رضی الله عنه عَبْدَالْمَلِکِ وَ کانَ عُمَرُ رضی الله عنه عَبْدَ رَبِّهِ فی زَمانِ رَسولِ اللهِ صلى الله علیه و سلم إِلَى أَنْ ماتَ صلى الله علیه و سلم فَسُمِّىَ أَبوبَکْرٍ عَبْدَاللهِ وَ سُمِّیَ عُمَرُ عَبْدَالْمَلِکِ وَ سُمِّیَ الْإِمامُ الَّذی وَرِثَ مَقامَ عُمَرَ عَبْدَرَبِّهِ وَ لایَزالُ الْأَمْرُ عَلَى ذَلِکَ إِلَى یَوْمِ الْقیامَهِ.

هر قطبی علاوه بر نام عمومی یعنی عبدالله، نام دیگری هم دارد، فرقی هم ندارد که قطب، پیغمبر یا ولیّ در زمان شریعت محمد صلی الله علیه (وآله) وسلم باشد؛ و هم چنین است دو امام که برای هر کدام شان نام ویژه ای بوده که در دوره ی امامتش به آن خوانده می شده، نام امام چپ، عبدالملک و نام امام راست عبدربه است و آن دو وزیر قطب بودند. پس در زمان رسول خدا صلی الله علیه (وآله) وسلم، ابوبکر رضی الله عنه عبدالملک، و عمر رضی الله عنه عبدربه بود و پس از مرگ وی، ابوبکر عبدالله، و عمر عبدالملک، و امامی که به مقام عمر رسید عبدربه نامیده شدند؛ و وضعیت تا روز قیامت بر همین منوال است.

۶٫ قالَ صلی الله علیه وسلم: وُزِنْتُ أَنَا وَ أَبوبَکْرٍ فَرَجَحْتُ وَ وُزِنَ أَبوبَکْرٍ بِالْأُمَّهِ فَرَجَحَها!

رسول خدا صلی الله علیه (وآله) وسلم گفت: من با ابوبکر وزن شدم، که بر او برتری یافتم؛ و ابوبکر با امت وزن شد، که بر آن ها برتری یافت.

۷٫ لَمّا لَمْ یَصِحَّ اجْتِماعُ صادِقَیْنِ مَعًا لِذَلِکَ لَمْ یَقُمْ أَبوبَکْرٍ فی حالِ النَّبیِّ صلى الله علیه و سلم وَ ثَبَتَ مَعَ صِدْقِهِ بِهِ فَلَوْ فُقِدَ النَّبیُّ صلى الله علیه و سلم فی ذَلِکَ الْمَوْطِنِ وَ حَضَرَهُ أَبوبَکْرٍ لَقامَ فی ذَلِکَ الْمَقامِ الَّذی أُقیمَ فیهِ رَسولُ اللهِ صلى الله علیه و سلم لِأَنَّهُ لَیْسَ ثَمَّ أَعْلَى مِنْهُ یَحْجُبُهُ عَنْ ذَلِکَ فَهُوَ صادِقٌ ذَلِکَ الْوَقْتَ وَ حَکیمُهُ وَ ما سِواهُ تَحْتَ حُکْمِهِ.

از آن جایی که اجتماع دو صادق به همراه هم درست نمی باشد، ابوبکر به همراه پیامبر صلی الله علیه (وآله) وسلم رهبری جامعه را به دست نگرفت، و در تصدیق وی ثابت قدم ماند. اما اگر پیامبر صلی الله علیه (وآله) وسلم در آن جا نباشد و ابوبکر حضور داشته باشد، جانشین رسول خدا صلی الله علیه (وآله) وسلم می شود، زیرا در آن جا کسی بالاتر از ابوبکر نیست که مانعش گردد. پس او در آن وقت صادق و حکمران است و همه تحت فرمان اویند.

۸٫ وَ قالَ : ما فَضَلَکُمْ اَبوبَکْرٍ بِکَثْرَهِ صَلاهٍ وَ لا صیامٍ وَلَکِنْ بِشَیْءٍ وَقَعَ فی صَدْرِهِ.

ابوبکر به خاطر نماز و روزه ی زیاد بر شما برتری نیافت، بلکه به خاطر چیزی که در سینه اش واقع گردید،‌ برتری پیدا کرد.

۹٫ وَ بِهَذا الدَّواءِ یَذْهَبُ مَرَضُ الشَّیْطانِ مِنْ نَفْسِکَ وَ تَکونَ عُمَریَّ الْمَقامِ ما یَلْقاکَ الشَّیْطانُ فی فَجٍّ إِلّا سَلَکَ فَجًّا غَیْرَ فَجِّکَ إِذا عامَلْتَهُ بِمِثْلِ هَذا.

با این دارو، بیماری شیطان از جان تو دور می شود و به مقام عمر می-رسی که در هر راهی گام نهی، شیطان در راه دیگری می رود.

۱۰٫ وَ لَمّا شَهِدْتُهُ صلى الله علیه و سلم فی ذَلِکَ الْعالَمِ… وَ الصِّدّیقُ عَلَى یَمینِهِ الْأَنْفَسِ وَ الْفاروقُ عَلَى یَسارِهِ الْأَقْدَسِ وَ الْخَتْمُ بَیْنَ یَدَیْهِ قَدْ حثى یُخْبِرُهُ بِحَدیثِ الْأُنْثَى وَ عَلیٌّ صلى الله علیه و سلم یُتَرْجِمُ عَنِ الْخَتْمِ بِلِسانِهِ وَ ذوالنّورَیْنِ مُشْتَمِلٌ بِرِداءِ حَیائِهِ مُقْبِلٌ عَلَى شَأْنِهِ.

رسول خدا صلی الله علیه (وآله) وسلم را در آن عالم مشاهده کردم… که صدّیق (ابوبکر) در طرف راست وی، و فاروق (عمر بن خطاب) در طرف چپ وی قرار داشتند، و ختم در برابرش او را به حدیث اُنثی خبر می داد، و علی از طرف ختم به زبانش ترجمه می کرد، و ذوالنورین (عثمان) رداء حیاء را پوشیده و به کار خویش مشغول بود.

۱۱٫ فَإِنَّ الرَّسولَ ما أَشْرَکَ قَطُّ قالَ تَعالَى: (شَهِدَ اللهُ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلّا هُوَ وَ الْمَلائِکَهُ وَ أولوا الْعِلْمِ) [آل عمران ۱۸] وَ لَمْ یَقُلْ: وَ أولو الْایمانِ فَرُتْبَهُ الْعِلْمِ فَوْقَ رُتْبَهِ الْایمانِ بِلا شَکٍّ وَ هِیَ صِفَهُ الْمَلائِکَهِ وَ الرُّسُلِ وَ قَدْ یَکونُ حُصولُ ذَلِکَ الْعِلْمِ عَنْ نَظَرٍ أَوْ ضَرورَهٍ کَیْفَما کانَ فَیُسَمَّى عِلْمًا إِذْ لا قائِلَ وَ لا مُخْبِرَ یَلْزَمُ التَّصْدیقُ بِقَوْلِهِ وَ هَذا الْمَقامُ الَّذی أَثْبَتْناهُ بَیْنَ الصِّدّیقیَّهِ وَ نُبُوَّهِ التَّشْریعِ الَّذی هُوَ مَقامُ الْقُرْبَهِ وَ هُوَ لِلْاَفْرادِ هُوَ دونَ نُبُوَّهِ التَّشْریعِ فی الْمَنْزِلَهِ عِنْدَاللهِ وَ فَوْقَ الصِّدّیقیَّهِ فی الْمَنْزِلَهِ عِنْدَاللهِ وَ هُوَ الْمُشارُ إِلَیْهِ بِالسِّرِّ الَّذی وَقَرَ فی صَدْرِ أَبی بَکْرٍ فَفَضَلَ بِهِ الصِّدِّیقینَ إِذْ حَصَلَ لَهُ ما لَیْسَ مِنْ شَرْطِ الصِّدّیقیَّهِ وَ لا م‍ِنْ لَوازِمِها فَلَیْسَ بَیْنَ أَبی بَکْرٍ وَ رَسولِ اللهِ صلى الله علیه و سلم رَجُلٌ لِأَنَّهُ صاحِبُ صِدّیقیَّهٍ وَ صاحِبُ سِرٍّ فَهُوَ مِنْ کَوْنِهِ صاحِبَ سِرٍّ بَیْنَ الصِّدّیقیَّهِ وَ نُبُوَّهِ التَّشْریعِ وَ یُشارِکُ فیهِ فَلایَفْضُلُ عَلَیْهِ مَنْ یُشارِکُهُ فیهِ بَلْ هُوَ مُساوٍ لَهُ فی حَقیقَتِهِ.

رسول هرگز مشرک نمی شود. خداوند فرمود: «خدا و فرشتگان و صاحبان علم گواهی می دهند که معبودی غیر از او نیست.»، خداوند در این آیه نفرمود: صاحبان ایمان گواهی می دهند؛ بنابراین بدون تردید درجه ی علم بالاتر از درجه ی ایمان است و این ویژگی فرشتگان و رسولان است. این علم گاهی از روی تحقیق و اندیشه و گاهی بدون آن حاصل می شود. به هر حال آن را علم نامیده اند، زیرا گوینده یا خبر دهنده ای وجود ندارد که تصدیق سخنش لازم باشد، و این مقامی است که بین صدیقیت و نبوت تشریع- که همان مقام قربت است- وجود دارد و برای افراد می-باشد و رتبه اش نزد خداوند پایین تر از نبوت تشریع و بالاتر از صدیقیت است، و این مقام همان است که اشاره شده به این که رازی است که در سینه ی ابوبکر جای گرفته است؛ از همین رو او از همه ی صدیقان برتر است چون برای او چیزهایی حاصل شد که شرط صدیقیت و یا از لوازم آن نبوده است. پس بین ابوبکر و رسول خدا صلی الله علیه (وآله) وسلم هیچ مردی وجودی ندارد زیرا او صاحب صدیقیت و صاحب راز است؛ پس او از آن جا که صاحب راز میان صدیقیت و نبوت تشریع است و در آن شریک است، کسی که با او شریک است برتر از او نیست بلکه او در حقیقتش با او برابر است.

۱۲٫ فَهَذا کِتابُ الْإِمامِ الْعادِلِ عُمَرَ بْنِ الْخَطّابِ رضی الله عنه…

این نامه ی پیشوای دادگر، عمر بن خطاب است…

۱۳٫ وَ التَّعَلُّقُ لایَزولُ کَحُبِّ النَّبیِّ عائِشَهَ فَإِنَّهُ کانَ یُحِبُّها أَکْثَرَ مِنْ حُبِّهِ جَمیعَ نِسائِهِ وَ حُبِّهِ أَبابَکْرٍ أَیْضًا وَ هُوَ أَبوها.

وابستگی و علاقه از بین نمی رود، مانند علاقه ای که پیغمبر به عایشه داشت. وی عایشه را از همه ی همسرانش بیش تر دوست می داشت، مانند علاقه ای که به پدرِ عایشه، ابوبکر داشت.

۱۴٫ … فَلَحِقَ أَبابَکْرٍ فَلَمّا وَصَلَ إِلَى مَکَّهَ حَجَّ أَبوبَکْرٍ بِالنّاسِ وَ بَلَّغَ عَلیٌّ إِلَى النّاسِ سورَهَ الْبَرائَهِ وَ تَلاها عَلَیْهِمْ نیابَهً عَنْ رَسولِ اللهِ وَ هَذا مِمّا یَدُلُّکَ عَلَى صِحَّهِ خِلافَهِ أَبی بَکْرٍ الصِّدّیقِ وَ مَنْزِلَهِ عَلیٍّ رضی الله عنهما.

… پس علی خود را به ابوبکر رساند. وقتی که به مکه رسیدند، ابوبکر با مردم حج به جا آورد و علی هم به نیابت از رسول خدا سوره ی توبه را به مردم رساند و برایشان تلاوت نمود. این ماجرا تو را به درستی خلافت ابوبکر صدیق و منزلت علی راهنمایی می کند.

۱۵٫ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَکونُ ظاهِرَ الْحُکْمِ وَ یَحوزُ الْخِلافَهَ الظّاهِرَهَ کَما حازَ الْخِلافَهَ الْباطِنَهَ مِنْ جَهَهِ الْمَقامِ کَأَبی بَکْرٍ وَ عُمَرَ وَ عُثْمانَ وَ عَلیٍّ وَ الْحَسَنِ وَ مُعاویَهَ بْنِ یَزیدَ وَ عُمَرَ بْنِ عَبْدِالْعَزیزِ وَ الْمُتَوَکِّلِ.

برخی از آن ها حکومت ظاهری هم دارند. پس هم چنان که خلافت ظاهری دارد، خلافت باطنی نیز دارد؛ مانند ابوبکر، عمر، عثمان، علی، حسن، معاویه بن یزید، عمر بن عبدالعزیز و متوکل.
کتابنامه
ابن عربی الحاتمی الطائی، ابوبکر محمد بن على (۶۳۸ق)، رسائل ابن عربی، تحقیق محمد عبدالکریم النمری، بیروت: دارالکتب العلمیه، ۲۰۰۷م.
ـــــــــــــــــــــــــ الفتوحات المکیه، ضبطه و صحّحه و وضع فهارسه أحمد شمس الدین، ط۱، بیروت: دارالکتب العلمیه، ۱۴۲۰ق.
ـــــــــــــــــــــــــ فصوص الحکم، تعلیقات ابوالعلاء عفیفی، بیروت: دار إحیاء الکتب العربیه، ‏‎۱۳۶۵ق.
مالک بن أنس الأصبحی المدنی (۱۷۹ق)، موطأ مالک، تصحیح و ترقیم و تعلیق محمد فؤاد عبدالباقی، بیروت: دار إحیاء التراث العربی، ۱۴۰۶ق.

وحید باقرپور کاشانی